Rana Plaza: Hoe onze kleding zorgt voor textielrampen
Op 24 april 2013 stortte in Bangladesh de Rana Plaza in, een acht verdiepingen hoog bedrijvencomplex met voornamelijk kledingfabrieken. 1138 textielarbeiders vonden die dag de dood, en ruim 2000 anderen raakten gewond. De tragische gebeurtenis staat sindsdien symbool voor de dramatische gevolgen van de mondiale fast-fashion industrie.
Vóór kledij bij ons in de winkels ligt, heeft ze al een reis over verschillende continenten afgelegd. Tussen de productie, de distributie en de verkoop zitten tientallen handelaren, organisaties en bedrijven. Zij proberen allemaal een graantje mee te pikken. Deze gigantische ketens maken de controle op de naleving van mensen- en milieurechten moeilijk. Voor verschillende producenten is het zo gemakkelijk om hun verantwoordelijkheid te ontlopen en af te schuiven op anderen in de keten. Uiteindelijk draaien vooral lokale arbeiders en hun families op voor de schendingen van mensen- en milieurechten.
Ook vandaag
In april is de ineenstorting van de Rana Plaza negen jaar geleden. Toch lijkt er bitter weinig veranderd. Lokale en internationale wetgeving schiet schromelijk te kort, zo vertelt Frank Lensink, regionaal coördinator Centraal-Amerika voor de ngo FOS. Hierdoor richten gekende merken nog steeds veel schade aan. “Kledinggigant Tegra weigert in El Salvador vakbonden toe te laten in fabrieken, en wil een uurrooster voor arbeiders invoeren dat indruist tegen de arbeidsnormen. Het bedrijf wil steeds goedkoper produceren, ten koste van de arbeidsomstandigheden van lokale kledingarbeiders."
De arbeiders bij Tegra maken kleren voor grote merken zoals Nike, Adidas en Under Armour. Merken die bij ons in de winkelrekken liggen en erg populair zijn.
Kledinggigant Tegra weigert in El Salvador vakbonden toe te laten in fabrieken, en wil een uurrooster voor arbeiders invoeren dat indruist tegen de arbeidsnormen.
Slachtoffers moeten toegang hebben tot herstel
FOS werkt in Latijns-Amerika samen met arbeidsorganisaties die ijveren voor betere arbeidsomstandigheden. In België eist FOS dat er werk wordt gemaakt van een zorgplichtwetgeving die bedrijven dwingt om mensenrechten te respecteren, en dit op verschillende politieke niveaus. Die wetgeving moet bedrijven verplichten om de negatieve impact op mensenrechten in kaart te brengen, en ook om maatregelen te nemen om deze te voorkomen. Daarnaast blijft FOS zich inzetten voor arbeidsrechten wereldwijd, om zo een tegenmacht te vormen ten aanzien van bedrijven die hun werknemers uitbuiten.
