“Zelfs in een context van extreme armoede kan je verbetering realiseren”
Samenlevingsopbouw in het armste land ter wereld? Een uitdaging, dat wel. Maar zeker niet onmogelijk. Dat vindt ook de non-profitorganisatie en 11.11.11-partner OAP die al bijna 30 jaar lang acties in Burundi op poten zet om de levensomstandigheden van mensen in de landelijke gebieden rond de hoofdstad te verbeteren.
‘Organisation d’appui à l’auto-promotion’ heet de organisatie voluit, wat zich vertaalt in ‘Organisatie voor de ondersteuning van de zelfbevordering’. Hun strategie is duidelijk: de Burundese bevolking een duwtje in de rug geven om zelf hun eigen situatie te verbeteren. En dat is nodig. Volgens cijfers van de Wereldbank is Burundi namelijk het armste land ter wereld.
Niet bij de pakken blijven zitten
Zo luidt de sensibiliseringsboodschap van OAP naar de Burundezen. “We trekken naar de dorpen en ontmoeten daar de bestaande verenigingen, jongeren, ouderen, boerenorganisaties. Met hen gaan we in gesprek over manieren waarop ze hun situatie zelf kunnen verbeteren”, vertelt Ernest Niyonzima, directeur van OAP.
Afwachten helpt immers niemand vooruit, alleen met acties kan je tot een bepaald niveau van ontwikkeling komen. “Je moet beroep doen op je eigen energie om dingen in beweging te krijgen. Zo kan je zelfs in een context van extreme armoede met beperkte middelen en de juiste aanpak duurzame verbetering realiseren.”
Waar de nood het hoogst is
OAP speelt in op de thema’s en gebeurtenissen die bij de bevolking leven. Als er veel vrouwen in een dorp niet kunnen lezen of schrijven, organiseren ze alfabetiseringcursussen. Zijn er verkiezingen? Dan informeren ze over het belang van stemmen. Momenteel is de hoge werkloosheidsgraad een van de grootste uitdagingen. Dus begeleiden en stimuleren ze jongeren om zelf inkomensgenerende activiteiten op poten te zetten.
Geen liefdadigheid, wel opbouwwerking
Een waterput installeren, een school bouwen of een materniteit inrichten: het zijn acties waaraan OAP niet de voorkeur geeft, maar die soms wel nodig zijn. “Toch zullen we, ook als we humanitaire hulp bieden, mensen altijd in hun autonomie proberen versterken”, verklaart Niyonzima. Daarom werden er managementcomités opgericht, bestaande uit democratisch verkozen mannen en vrouwen, die verantwoordelijk zijn voor deze projecten.
En zo hoeft helpen, nooit liefdadigheid te betekenen. “Als mensen varkens willen houden, maar de middelen niet hebben om daarmee te starten, dan helpen we hen om een varken te kopen. Maar het is geen gift. Ze moeten er iets voor terugdoen. Bijvoorbeeld het terugbetalen, eens ze dat wel kunnen. Of als het varken een big heeft, moeten ze dat aan een ander gezin geven.”
Beperkte financiële slagkracht
Hoewel talloze, gemotiveerde vrijwilligers zich samen met OAP inzetten voor de Burundezen, zijn de noden nog steeds enorm hoog. “Veel dorpen zijn moeilijk toegankelijkheid. Er is niet overal stroom, water of toegang tot communicatiemiddelen. De antwoorden op deze problemen vereisen veel geld, geld dat wij niet hebben”, getuigt Niyonzima. Zo is overheidsfinanciering rondkrijgen een grote uitdaging, net als eigen inkomsten generen.
Veel Afrikaanse middenveldorganisaties krijgen immers geen overheidssubsidies en zijn voornamelijk afhankelijk van middelen die uit het buitenland komen. OAP zal daarom nu proberen om winstgevende activiteiten op te zetten, zoals het starten van een boerderij. Die middelen zullen uiteraard opnieuw geïnvesteerd worden in hun missie.
Lees meer over hoe OAP aan opbouwwerk doet in Burundi op Sociaal.net.
