Vijf jaar klimaatakkoord van Parijs: kwetsbare landen verdienen beter
Op een nieuwe virtuele klimaattop moet België tonen dat onze regeringen wél aan hetzelfde zeel kunnen trekken. Premier De Croo màg daar van de Verenigde Naties het woord nemen, maar alleen als hij een concreet engagement op tafel legt, stelt 11.11.11-directeur Els Hertogen.
01 Dec 2020
1 minuut
Exact vijf jaar geleden begon de klimaattop in Parijs. Het was het begin van twee weken harde en vaak nachtelijke onderhandelingen die uitmondden in het Akkoord van Parijs. Alle landen engageerden zich om de opwarming van de aarde te beperken tot ver onder 2 °C en liefst maximaal 1,5 °C. 2020 is niet enkel het jaar van de globale pandemie die onze levens compleet ontregelde, maar jammer genoeg ook het jaar van ongeziene bosbranden in de VS, extreme tyfoons in de Filipijnen en overstromingen in Soedan.
De desastreuze gevolgen van deze fenomenen maken overduidelijk dat die 1,5 °C-doelstelling geen overbodige luxe is, integendeel. Bovendien ondervinden zij die het minst bijdragen aan de klimaatcrisis, er vaak de zwaarste gevolgen van. Het Akkoord van Parijs erkent die onrechtvaardigheid. Zo is een belangrijke afspraak dat de historische vervuilers extra middelen voorzien voor kwetsbare landen, zodat alle landen met gelijke wapens de klimaatstrijd kunnen aangaan. De zogenaamde internationale klimaatfinanciering.
Op internationaal niveau is de afspraak duidelijk: vanaf nu moeten de historische vervuilers samen minstens 100 miljard dollar per jaar besteden aan internationale klimaatfinanciering
