Staakt-het-vuren in Gaza: broodnodig, maar duurzame vrede vereist meer

11.11.11 verwelkomt het aangekondigde staakt-het-vuren in Gaza. Het werd tijd. Tussen het stof, het puin en het menselijk verlies groeit eindelijk perspectief op het einde van het genocidale geweld. Gijzelaars kunnen naar huis. Humanitaire hulp mag weer opstarten. Het belang daarvan is enorm. Maar laten we ons niet vergissen: dit is geen overwinning. Dit is wat er altijd al had moeten gebeuren.

De contouren van dit akkoord lagen al twee jaar op tafel. Wat vandaag mogelijk is, was gisteren evengoed mogelijk. De internationale gemeenschap – en de Verenigde Staten op kop – hadden van meet af aan de macht om het bloedvergieten te stoppen. Ze kozen ervoor het niet te doen. Dat is geen tragische vergissing. Dat is een structureel, moreel falen.

Wat in Gaza gebeurde, en nog steeds gebeurt, is de systematische vernietiging van een volk. Zolang Israël straffeloos internationale wetten mag schenden, blijft dit staakt-het-vuren een garantie op nieuw geweld. ​Echte vrede en een einde aan de bezetting lijken veraf. Dit staakt-het-vuren mag geen opstapje blijken tot een blijvende bezetting van Gaza. Het Trump-plan biedt daar geen perspectief op. Duurzame vrede vereist meer: ze vraagt grote internationale druk, sancties, het doorbreken van de cyclus van straffeloosheid en het herstel van de internationale rechtsorde.

Het alternatief? Een wereld die keer op keer toekijkt op nieuwe stappen van bezetting en bloedvergieten – en dus medeplichtig blijft.