Het gezicht van de klimaatverandering: op de vlucht zonder bescherming
De klimaatcrisis verdrijft mensen van huis. Door extreme weersomstandigheden, droogte, overstromingen en de stijgende zeespiegel worden plaatsen tijdelijk of voorgoed onbewoonbaar. Vandaag al moeten er meer mensen vluchten als gevolg van natuurrampen dan als gevolg van conflict en geweld. Dit zet extra druk op arme en kwetsbare gemeenschappen en landen en vergroot zo de wereldwijde ongelijkheid.
Voor arme mensen in lage-inkomenslanden is het risico op ontheemding door rampen of milieudegradatie het grootst. Mensen op de vlucht voor het klimaat blijven doorgaans in eigen land of regio. Klimaatontheemding zet extra druk op arme, kwetsbare landen. Het vormt zo een bedreiging voor duurzame ontwikkeling en versterkt de wereldwijde ongelijkheid.
Internationale bescherming voor mensen op de vlucht voor de klimaatcrisis is er niet. De complexe en brede problematiek vraagt een globaal kader. België kan daar, met een zitje in de VN Veiligheidsraad, het voortouw in nemen. Maar ook in tussentijd is er nood aan een antwoord. Er bestaan heel wat goede voorbeelden van toepassing van bestaande wetgevende instrumenten en nationale initiatieven.
De verkiezingen van mei 2019 waren de eerste sinds de ondertekeningen van het Akkoord van Parijs en de Global Compact on Migration. 11.11.11 roept onze politici op om expliciet te kiezen voor concrete oplossingen voor klimaatontheemden. Het regeerakkoord moet een kantelpunt zijn in de aanpak van deze globale uitdaging.
In het 11.dossier "Het gezicht van klimaatverandering" stelt 11.11.11 concrete en haalbare beleidsmaatregelen voor die deel moeten uitmaken van de oplossing.
