“Mijn toekomst ligt hier – maar mijn hart blijft in Palestina”
18 Mar 2025
3 minuten
Acht jaar geleden ontvluchtte Hassan Alzaaneen de Gazastrook. Vandaag is hij een drijvende kracht achter het ‘Palestina Café’ in Hasselt, Sint-Truiden, Herk-de-Stad en vele andere plaatsen in Limburg – een ontmoetingsplek waar dialoog en solidariteit centraal staan. Binnenkort staan er evenementen gepland in heel Vlaanderen. “Ik probeer mensen te tonen wie wij echt zijn: geen cijfers in een rapport, maar mensen met verhalen, pijn én hoop.”
Toen Hassan in 2017 eindelijk de grens van Gaza kon oversteken, voelde dat als ontsnappen uit een kooi. "Ik had een studievisum voor Turkije, maar het was een mirakel dat ik Gaza überhaupt uit raakte. De grens met Egypte gaat zelden open, behalve voor mensen die op pelgrimstocht naar Saoedi-Arabië mogen. Dankzij die uitzonderlijke opening kon ik vertrekken – en van daaruit mijn reis naar Turkije voortzetten."
Van daaruit begon een lange, zware reis door Europa. “Via Griekenland bereikte ik België, alleen en zonder netwerk. Alles was nieuw: de taal, de cultuur, de regels. Maar ik wilde mijn leven heropbouwen. Nu, jaren later, spreek ik Nederlands, heb ik mijn weg gevonden en bouw ik aan iets betekenisvols.”
Een brug bouwen tussen gemeenschappen
Dat ‘iets’ is onder andere Al Awda, de organisatie die Hassan oprichtte om Palestijnse verhalen tot bij een breder publiek te brengen. “We willen niet alleen praten over oorlog en bezetting, maar ook over integratie, participatie en culturele uitwisseling. Palestina verdient meer dan medelijden – we willen begrip.”
Met het ‘Palestina Café’ brengt hij Palestijnen en Belgen samen aan tafel. “We spreken Nederlands met elkaar, delen verhalen en eten samen traditioneel eten. Het is een warm, verbindend moment – met gesprekken over identiteit, cultuur, oorlog én hoop. Zelfs de burgemeester bezoekt het Palestina Café. Dat is belangrijk voor mij: het toont dat mensen willen luisteren.”
“Onze verhalen verdienen een plek”
Misverstanden over Palestina zijn talrijk. “Veel mensen denken dat het een religieus conflict is, of dat wij de agressors zijn. Maar het gaat om bezetting, kolonisatie en mensenrechten. Ik probeer dat beeld recht te zetten met historische context en menselijke verhalen.”
Wat hem hoop geeft, is dat de publieke opinie stilaan kantelt. “Dankzij sociale media zien mensen wat er écht gebeurt. De solidariteit groeit, maar de politieke steun blijft achter. De dubbele standaarden zijn pijnlijk: voor Rusland gelden sancties, voor Palestina blijft het stil.”
Hassan vindt dan ook dat de internationale gemeenschap vaak hypocriet reageert op de situatie in Palestina: “Sommige landen en organisaties veroordelen openlijk de bezetting en mensenrechtenschendingen, terwijl anderen stil blijven of zelfs de acties van Israël steunen. Veel regeringen, vooral in het Westen, zeggen mensenrechten en internationaal recht belangrijk te vinden, maar grijpen nauwelijks in als het om Palestina gaat. De Verenigde Staten en veel Europese landen blijven Israël politiek, economisch en militair steunen, ondanks de duidelijke schendingen van het internationaal recht.”
Solidariteit van onderuit
Toch gelooft Hassan in de kracht van mensen. “Iedereen kan iets doen: praten over Palestina, deelnemen aan evenementen, petities ondertekenen, Palestijnse producten kopen. Solidariteit begint klein, maar kan veel betekenen.”
Ook zijn toekomst ligt in die kleine, betekenisvolle daden. “Ik droom van een bezoek aan Palestina, van mijn ouders terugzien. Maar mijn leven is hier. Hier kan ik blijven bouwen, blijven vertellen, blijven verbinden. Voor mezelf, en voor mijn volk.”
