“Als er niets verandert, zullen ook de kinderen van onze kinderen exact hetzelfde meemaken”
21 Oct 2024
6 minuten
De afgelopen weken sloegen meer dan 1.2 miljoen mensen in Libanon op de vlucht voor het Israëlische oorlogsgeweld. Bij grootschalige en systematische Israëlische aanvallen op civiele infrastructuur doodde het Israëlische leger honderden burgers. Alle knipperlichten staan op rood dat Libanon een nieuw Gaza dreigt te worden. 11.11.11 ging in gesprek met enkele stemmen ter plekke.
Mohammad (37) is een leerkracht, ondernemer en ingenieur die samen met zijn gezin in Zuid-Libanon woonde, in de buurt van de stad Nabatieh. Op 23 september moesten hij en zijn gezin halsoverkop hun woning ontvluchten. Ze wonen momenteel in de bergen rondom de hoofdstad Beiroet.
Kan je beschrijven wat er op 23 september juist gebeurde?
“Ik zou willen beginnen in oktober 2023, toen ons dorp een eerste keer gebombardeerd werd door het Israëlische leger. Mijn vrouw, die tijdens de oorlog in 2006 verschillende familieleden verloor, kreeg een paniekaanval. Samen met de kinderen verbleef ze drie maanden in Gambia, maar begin 2024 werden we herenigd. Maar ook in de daaropvolgende maanden werd er regelmatig gebombardeerd in de buurt.”
“Op 23 september was ik de was aan het uithangen op het dak van ons huis toen ik explosies hoorde. Vooraleer ik goed en wel besefte wat er gebeurde, werd het huis van de buren gebombardeerd. Het drong nog niet echt tot me door, ik rende op automatische piloot naar beneden. Ik duwde mijn vrouw en kinderen in de auto en rende naar de buren. Twee van hen werden gedood bij de aanval. Ik ken die mensen al heel mijn leven, no way dat ze Hezbollah waren. Geloof me, in Zuid-Libanon kénnen we onze buren. We delen ons voedsel, we spenderen meer tijd bij elkaar dan in ons eigen huis. Als ze iets met Hezbollah te maken hadden, zou ik het heus wel weten.”
“En dat is slechts één voorbeeld. Tientallen vrienden, collega’s, buren, studenten, kennissen werden de afgelopen drie weken gedood. Mijn bloedeigen neef werd gedood bij een bombardement op zijn huis. Mensen vragen me waarom ik niet meer huil. Het antwoord is dat we al zoveel mensen verloren hebben, elke traan nu zou hooguit een extra druppel in een oceaan van tranen zijn. Mijn eigen dochter zou met Barbies moeten spelen, maar praat nu alleen nog over oorlog en het geluid van drones. Probeer je eens de psychologische impact op onze kinderen in te beelden. Net zoals wij dit moesten doorstaan in de jaren '90. En als er niets verandert, zullen ook de kinderen van onze kinderen exact hetzelfde meemaken.”
Mijn eigen dochter zou met Barbies moeten spelen, maar praat nu alleen nog over oorlog en het geluid van drones.
Dit is ook niet de eerste oorlog die je meemaakt?
“Ik ben geboren in 1987 en dit is de vierde oorlog die ik meemaak. De eerste keer, in 1993, herinner ik me nog goed: we moesten vluchten en drie schoolvriendjes werden gedood bij Israëlische bombardementen. In 1996 duurde het langer en moesten we opnieuw vluchten. Mijn school werd gebombardeerd en opnieuw verloren we vrienden en familie. In 2006 was het opnieuw zo ver, en vooral mijn schoonfamilie betaalde een zware prijs.”
“Israël is erg goed in propaganda en in de internationale gemeenschap wijsmaken dat ze goede bedoelingen hebben. Dat ze om ons, gewone burgers, geven en enkel Hezbollah viseren. Maar kijk gewoon naar hun historische track record en je ziet een ander plaatje. Bloedbad na bloedbad na bloedblad na bloedbad. 1948, 1978, 1982, 1993, 1996, 2006, … En ook in 1982 hadden ze het trouwens over een “beperkte inval”, wat uiteindelijk leidde tot een bezetting van achttien jaar. Waarom zou je ook maar een woord geloven van wat Israël beweert?”
“We hebben het hier over een leger voor wie zelfs VN-blauwhelmen niet veilig zijn. Niet afgelopen week, en al helemaal niet toen ze in 1996 een bloedbad aanrichten in een VN-basis in Qana. En dan hebben ze nog het lef om te zeggen dat ze zichzelf gaan onderzoeken. Alsof we niet allemaal weten waar dat soort ‘onderzoeken’ naartoe leiden: helemaal niets. Na al die bloedbaden nog spreken over ‘onderzoeken’ is eigenlijk gênant, het is een belediging voor de menselijkheid.”
Hoe was het om onder bezetting op te groeien?
“In drie woorden: leven onder terreur. Elke persoon kan elk moment, eender waar, gedood worden door een Israëlische soldaat die zich verveelt. Je weet nooit wat er kan gebeuren bij een militair checkpoint. Het leger kan op eender welk moment, ook ’s nachts, binnenvallen en mensen arresteren. Mijn eigen vader werd opgepakt bij een checkpoint en gemarteld tijdens zijn gevangenschap. Onze hele familie moest vluchten uit ons geboortedorp, dat in de bezette zone lag. Ik herinner me nog als de dag van gisteren – ik was vijf jaar – hoe het leger een man uit de buurt doodschoot aan de kant van de weg en iedereen verbood om het lijk weg te halen.”
“En deze keer zullen ze misschien zelfs verder gaan. Je moet je maar eens verdiepen in de Israëlische kolonistenbeweging, die steeds openlijker plannen maakt om Zuid-Libanon te koloniseren. ‘Uri Tzafon’, ‘word wakker o Noorden’, noemen ze zichzelf. Ze zijn er van overtuigd dat al het land van hen is, en dat ze een goddelijk recht hebben om iedereen die in de weg staat uit de weg te ruimen. Die mensen zullen niet stoppen, tenzij wij hen stoppen. En zelfs als we hen nu tegenhouden, kopen we enkel tijd. Tot ze opnieuw proberen. Kijk gewoon naar hun uitspraken en plannen, dan weet je genoeg.”
Ik ben geboren in 1987 en dit is de vierde oorlog die ik meemaak.
Verklaart dat de sympathie die sommige mensen in Zuid-Libanon hebben voor Hezbollah?
“Wij hechten waarde aan het leven, aan elk leven. Ik ben niet geïnteresseerd in het doden of schaden van Israëlische burgers. Er is trouwens ook een belangrijk verschil tussen raketten van Hezbollah, die grotendeels gericht zijn op militaire doelwitten, en Israëlische raketten die doelbewust civiele infrastructuur viseren.”
“Of je dat nu graag hebt of niet, de enige reden waarom Israël ons nog niet van de kaart heeft geveegd, is de militaire afschrikkingskracht van Hezbollah. Ik ben absoluut geen fan van de politiek van Hezbollah, ook niet in Syrië trouwens, maar verwacht je echt van mensen in Zuid-Libanon dat ze zich braafjes laten afslachten en niet terugvechten? Hezbollah was een reactie op de Israëlische invasie in 1982, ze zijn het resultaat van jarenlange Israëlische terreur in Zuid-Libanon. En van decennialange straffeloosheid en internationaal onvermogen om Israël een halt toe te roepen.”
“Ik ben politiek gezien tegen Hezbollah, maar als het aankomt op het verdedigen van ons land, van onze grenzen, respecteer ik hen. Dankzij wie denk je dat ik in 2000 kon terugkeren naar mijn geboortedorp? Ook al hebben ze fouten gemaakt, op dit moment is Hezbollah onze enige hoop op bescherming tegen de terroristische staat die Israël is.”
