Expo Klimaatrechtvaardigheid

Marjan De Ridder (zij/haar), geboren in 1988, is een kunstenares uit Zwijndrecht, België. Haar werk is fluïde en meandert tussen woordkunst (klimaatdichter) en beeldende kunst. Zowel haar beeldende als haar literaire taal verwijst naar de organische wereld. Elk werk bevat een sterke vleug activisme of een knipoog naar utopische idealen.

In 1920 besluiten een groep kunstenaars dat het rationalisme als kunststroming te optimistisch bleek. Er start een beweging die naar droombeelden refereert, het surrealisme. In dit werk “DNA-tive” wil Marjan De Ridder een droombeeld exploreren dat dreigend is maar tegelijkertijd de eenvoud van de werkelijkheid belicht.

 
Marjans klimaatactivisme komt voort uit het besef dat alles verbonden is. Elke levensvorm is vervlochten met een veelheid aan ecologische en organische factoren. Zelfs na ons bestaan worden we weer voeding voor anderen. We zijn zuurstof en groeistof voor elkaar. De schoonheid van dit besef is iets wat door de leiders van oorspronkelijke volkeren nog steeds wordt overgeleverd aan de volgende generatie. Daarom is het belangrijk dat we bij het zoeken naar oplossingen voor klimaatproblematieken oorspronkelijke volkeren aan het woord laten, zij leven al jaren een oplossingsgerichte levensstijl. 

“DNAtive” biedt als illustratief werk de schoonheid en de weidsheid van het universum maar laat tegelijkertijd zien dat er onheil en verderf dreigt. Het wil de mensen activeren zonder hen een doemdoek voor de ogen te binden maar door hen iets te geven om te redden. Tussen angst en heldhaftigheid daar luidt een startsignaal. Een kruispunt van ommekeer. Daar waar de tijger takken krijgt of de cacaoboon zijn vruchten loslaat. Daar waar sterfte en geboorte, onheil en redding elkaar raken, daar ligt een nieuw begin.
 

Efi Sri Handayani (zij/haar) is een vrouwelijke kunstenaar/activist gevestigd in Jakarta, Indonesië. Ze maakt deel uit van Purple Code Collective, een collectief dat zich richt op feminisme en technologie.  
Haar voornaamste interesse is film, ze werkt momenteel ook als filmconservator voor Indonesische films.  Efi is een autodidactisch illustrator/tekenaar voor feministische en sociale rechtvaardigheidskwesties. 
 

Wat me inspireerde om dit kunstwerk te maken is dat ik geloof dat de klimaatverandering onmiddellijke slechte gevolgen heeft voor vrouwen. Daarom moeten vrouwen het voortouw nemen in klimaatrechtvaardigheid. Omdat er niet zoiets bestaat als klimaatrechtvaardigheid zonder genderrechtvaardigheid.

Amapolay is een grafisch collectief dat al 13 jaar bestaat en gevestigd is in Lima - Peru. Als een autodidactisch collectief in kunst en graveerwerk, zijn ze erin geslaagd een grafische taal met een eigen identiteit te ontwikkelen die elementen van de Peruaanse en Latijns-Amerikaanse populaire cultuur verzamelt en combineert met een krachtige, duidelijke en directe boodschap.

Ze hebben in de textielzeefdruk een ambacht en een techniek gevonden om zowel kunstwerken te maken, als een textiellijn te ontwikkelen die hen in staat stelt de verschillende activiteiten van het collectief zelf te beheren. De ontwikkeling van hun eigen merk heeft zowel de zelfstandigheid en onafhankelijkheid van het project mogelijk gemaakt, als de kans om samenwerkingen te genereren die bijdragen tot verandering in hun gemeenschap. Ook blijven zij affiches en grafische vormgeving gebruiken als communicatie- en propagandamiddelen in de breedste zin van het woord.

Ze hebben samengewerkt met verschillende collectieven, culturele ruimtes, instellingen, kunstenaars en galeries over de hele wereld en zo hun eigen merk gecreëerd dat wordt erkend en gewaardeerd om zijn esthetische en politieke bijdrage.  
 

In het beeld ‘The time is now’ hebben wij geprobeerd het verlangen naar een toekomstige klimaatrechtvaardige wereld weer te geven door de ogen van kinderen, bij wie wij uiteindelijk onze hoop op verandering vestigen.

Ook de zin van Chico Mendes (vermoorde activist uit Brazilië) confronteert ons omdat we meer nodig hebben dan alleen klimaatactivisme om de onrechtvaardigheden op klimaat gebied in deze wereld aan te pakken; dagelijks worden er wereldwijd klimaat en milieu-leiders vermoord, dus het gaat er niet alleen om onze gewoonten te veranderen, maar ook om stelling te nemen tegen een systeem dat de natuurlijke rijkdommen van de planeet dreigt uit te putten. 

In het beeld ‘Dreaming of another world’ heeft het collectief Amapolay iedereen  opgenomen die meebouwt aan de andere wereld waarvan zij dromen.

Johannes Lievens (hij/hem) is toneelspeler en kunstenaar. Hij behaalde in 2021 een Master Woordkunst met een honderd-dagen-lang klimaatprotest en een monoloog over De Baron in de bomen van Italo Calvino.

Hij werkte afgelopen jaar samen met Jonathan van der Horst aan Field Notes from a Catastrophe, een reeks voormiddagen over nieuwe verhalen rond de ecologische catastrofe, behaalde een Educatieve Master met een eindwerk over interviewen, was schrijfresident bij deBuren in Parijs, en maakte de theatervoorstelling Nycticorax nycticorax, samen met Emma Loncke.

Op dit moment werkt hij aan een nieuwe voorstelling, een rampenverhaal in de vorm van een komedie, over ecologie en generatieverschillen, geïnspireerd op De Laatste Zomer, een boek van Lydia Millet.

Johannes Lievens: Groep 7

Wanneer je klimaatrechtvaardigheid opzoekt op Google zit in die ene handeling, dat opzoeken, al zo veel wat niet rechtvaardig is. Voortdurend besteden mensen met veel privilege hopen werk uit aan mensen met minder privilege.

Groep 7 is een uitnodiging voor iedereen om na te denken over alternatieve werelden waarin we anders werken, leven, moeten, willen, eten, denken, voelen.