11.11.11 bezorgd om mensenrechtensituatie Afghanistan
Na een razendsnelle militaire opmars slaagde de taliban erin om opnieuw de macht te grijpen in Afghanistan. Vanuit het presidentieel paleis in Kaboel riep ze afgelopen week het Islamitisch Emiraat van Afghanistan uit. Die naam herinnert aan de terreur zoals tussen 1996 en 2001. Als koepel van internationale solidariteit is 11.11.11 erg bezorgd om de mensenrechtensituatie in het land en de gevolgen van het conflict.
Op slechts tien dagen tijd slaagde de taliban erin vrijwel alle cruciale steden in het land te veroveren met de val van Kaboel als sluitstuk van haar razendsnelle verovering. Zoals tussen 1996 en 2001, wordt het land opnieuw het Islamitische Emiraat van Afghanistan. Duizenden Afghanen riskeren vergeldingen door het talibanregime; denk maar aan mensenrechtenactivisten, verdedigers van vrouwenrechten, tolken, hulpverleners, journalisten, academici, niet- of andersgelovigen, …
Hoe de taliban exact plant te regeren is voorlopig niet duidelijk. Tijdens een eerste persconferentie presenteerde de religieus-fundamentalistische organisatie enkele beleidslijnen die sterk verschilden ten opzichte van haar vorige regeerperiode twintig jaar geleden. Via haar woordvoerder liet de gewapende groepering weten dat ze geen represailles plant ten aanzien van aanhangers van de gevallen regering en een beperkte rol ziet voor vrouwen in het openbare leven. Toch is het twijfelachtig in hoeverre zulke statements oprecht zijn.
We worden geconfronteerd met schokkende beelden uit Afghanistan. De bevolking die de afgelopen twintig jaar al bijzonder veel leed onderging blijft nu in een instabiel land achter zonder duidelijke vluchtwegen of internationale engagementen
We worden geconfronteerd met schokkende beelden uit Afghanistan. De bevolking die de afgelopen twintig jaar al bijzonder veel leed onderging blijft nu in een instabiel land achter zonder duidelijke vluchtwegen of internationale engagementen”, stelt 11.11.11-directeur Els Hertogen. “Het Westen heeft een grote verantwoordelijkheid in de crisis die zich vandaag afspeelt in Afghanistan. Dan is het uiterst essentieel om mensenrechtenprincipes als humanitaire hulp en solidariteit in actie om te zetten.”
Levenslijnen voor mensen in nood
Duizenden Afghanen proberen uit hun land te vluchten uit angst voor represailles. Intussen zag iedereen de beelden van de paniek en chaos op de luchthaven van Kaboel. De tarmac en omgeving van de luchthaven telt momenteel duizenden Afghanen die proberen uit hun land te vluchten uit angst voor represailles. Zo maken ook beelden duidelijk van overvolle militaire vliegtuigen en groepen mensen die opstijgende toestellen beklimmen in de hoop alsnog te kunnen vluchten. Anderen vragen zich af hoe ze in de luchthaven geraken. Voor velen is een vlucht naar het buitenland helemaal geen optie en verbergen zich in de stad en op het platteland zich uit vrees voor de nakende maatregelen of zelfs represailles.
Bovendien regende het afgelopen dagen verklaringen van Europese landen waarin ze waarschuwden voor ‘grote irreguliere migratiestromen’ en benadrukten dat vluchtelingen in hun eigen regio moeten worden opgevangen. De realiteit is dat 90% van de Afghaanse vluchtelingen al in de eigen regio worden opgevangen. Het is essentieel dat Europa zich solidair toont en een herhaling van de aanpak van de vluchtelingencrisis van 2015 absoluut voorkomt. Door het gebrek aan legale migratieroutes en verantwoordelijkheden inzake opvang en hervestiging van zich af te schuiven creëerden Westerse leiders diepgaande structurele problemen die vandaag nog steeds een impact hebben.
“Dat mensen zich uit angst voor eigen leven radeloos vastklampen aan het landingsgestel van opstijgende vliegtuigen onderstreept onze verantwoordelijkheid om alles in werk zetten om bescherming te bieden aan zij die op de vlucht zijn of het land uit vrees voor eigen welzijn willen verlaten,” benadrukt 11.11.11-directeur Els Hertogen. “Mensen in nood een levenslijn bieden is het minste wat België en andere Westerse landen nu actief zouden moeten doen na jarenlange inmenging die de huidige instabiliteit en chaos tot stand brachten.”
Dat mensen zich uit angst voor eigen leven radeloos vastklampen aan het landingsgestel van opstijgende vliegtuigen onderstreept onze verantwoordelijkheid om alles in werk zetten om bescherming te bieden.
