Klimaatrechtvaardigheid nu! Jongeren stellen vijf aanbevelingen aan u voor
Het collectief The Road to Glasgow voert directe klimaatactie met het oog op de COP26 in Glasgow, de internationale Klimaatconferentie in november 2021. De jongeren van het collectief The Road to Glasgow geven meer uitleg bij de 5 aanbevelingen die ze naar voor schuiven.
Het collectief plaatst de intersectionele klimaatstrijd duidelijk op de agenda. Intersectionaliteit, het is geen simpel woord. Het wil eigenlijk zeggen dat mensen ongelijkheid en discriminatie ervaren op grond van verschillende aspecten van hun identiteit, zoals gender, huidskleur, seksuele voorkeur of gezondheid. Iemand die zich bevindt op het kruispunt van verschillende oorzaken van discriminatie (bijvoorbeeld gender en huidskleur), loopt meer kans om gediscrimineerd te worden.
Toegepast op klimaatactie betekent intersectionaliteit dat de klimaatcrisis dezelfde wortels heeft als bijvoorbeeld kolonialisme, kapitalisme en seksisme. Klimaatactie moet en zal dan ook intersectioneel zijn. We kunnen deze problemen niet los van elkaar zien.
Ontdek hierna welke aanbevelingen de jongeren naar voor schuiven.
Social justice is climate justice
Klimaat en sociale rechtvaardigheid zijn zeer nauw verweven. De klimaatproblematiek is een sociale problematiek omdat ze vooral mensen met lage inkomens overal ter wereld treft. Maar dat is ook zo omdat sommige beleidskeuzes om de klimaatcrisis op te lossen eerder mensen met lage dan hoge inkomens treffen.
Het beleid dat wij voorstaan moet dan ook sociale rechtvaardigheid in acht nemen en daar in elke stap van de strijd tegen de klimaatproblematiek naar handelen.
In onze acties hechten we veel aandacht aan sociale rechtvaardigheid en de noodzaak van een sociaal-rechtvaardige klimaattransitie. Kortom: iedereen moet mee.
Onder sociale rechtvaardigheid vallen verschillende zaken.
Het gaat eigenlijk om sociaal-economische rechtvaardigheid. Zowel ongelijkheid als armoede hebben een gigantische invloed op de mogelijkheid om de klimaatcrisis aan te pakken. Het aanpakken van deze problemen moet daarom een deel zijn van het klimaatbeleid.
De klimaatmaatregelen mogen de lagere inkomens niet buitenproportioneel treffen. In 2019 toonden de ‘gilets jaunes’ in Frankrijk aan welke gevolgen die beleidskeuzes anders kunnen hebben. Bovendien kunnen beleidskeuzes die de lagere inkomens buitenproportioneel treffen, de brede steun voor de klimaattransitie in het algemeen ondermijnen.
We mogen niet blind te zijn voor zaken zoals leeftijds- en regionale verschillen. Zowel jongeren, mensen van middelbare leeftijd als ouderen moeten we meetrekken in de klimaattransitie.
Ook mogen we de verschillen tussen centrumsteden en het platteland niet vergroten door het klimaatbeleid. Zaken zoals betaalbare en duurzame mobiliteit en woningen moeten voor iedereen beschikbaar zijn.
Er moet aandacht zijn voor de werknemers van sectoren die nu bijdragen aan de klimaatcrisis zoals de fossiele brandstoffensector en de veeteelt. Zij mogen niet lijden onder de klimaattransitie en moeten uitzicht krijgen op jobs in andere of vernieuwde sectoren.
Cruciaal is ook het internationaal aspect van een sociaal-rechtvaardig klimaatbeleid. Naast een nationaal beleid moeten we ook internationale klimaatfinanciering voorzien zodat ontwikkelingslanden ook een (sociaal-rechtvaardig) klimaatbeleid kunnen voeren.
Tegelijk moeten we ook garanderen dat beleidskeuzes op vlak van klimaat geen negatieve impact hebben elders in de wereld. Denk bijvoorbeeld aan biobrandstoffen op basis van palmolie, waarvan de productie verregaande sociale en ecologische problemen veroorzaakt.
Those LEAST responsible for climate change are WORST affected by it
“HET IS 5 VOOR 12”, hoor je mensen vaak roepen op klimaatbetogingen. Hoezo, 5 voor 12? Voor grote delen van de wereldbevolking is het niet 5 vóór, maar 15 na 12!
De gevolgen van de klimaatcrisis zijn ongelijk verdeeld. Op veel plaatsen buiten Europa heeft het klimaat het dagelijkse leven al ontwricht of onmogelijk gemaakt, wat tot conflicten kan leiden. Miljoenen mensen zijn op de vlucht. De industriële economische koers die we de laatste eeuwen hebben gevaren, leidde tot de opwarming van de aarde. Die industrialisering kwam er niet vanzelf, maar dankzij de winst die de slavenarbeid van Afrikanen in Amerika en grondstoffen uit koloniale gebieden opleverden.
Tijdens die koloniale periode werden niet alleen mensen uit Afrika, Azië en de ‘Nieuwe Wereld’ (zoals Noord- en Zuid-Amerika in die tijd werden genoemd) beschouwd als verkoopswaren. Ook de natuur zelf werd steeds meer beschouwd als een ‘grondstof’ en een ‘waar’ die kon worden ontgonnen en verkocht.
In de zogenaamd postkoloniale periode bleef de economische en ecologische uitbuiting steeds doorgaan. Naast de oude koloniale ondernemingen kwamen multinationale bedrijven die handig gebruikmaakten van de historische ongelijkheid. Zo buitten ze wereldwijd mens en natuur uit voor de belangen van een steeds kleiner wordende elite. Ook onder meer mensen met een migratieachtergrond, veelal afkomstig uit delen van de wereld die ontwricht werden door kolonisatie en kapitalisme, krijgen hier te maken met structurele discriminatie en armoede.
Enkele eerste stappen
De klimaatcrisis wordt veroorzaakt door specifieke, historisch gegroeide, politieke en economische structuren. Het zijn deze structuren die we in vraag moeten stellen en fundamenteel moeten veranderen. We moeten afstand nemen van dwangmatige winstlogica en onze ontspoorde economie terug in handen nemen.
Enkele eerste stappen:
- Herstelbetalingen (het financiële herstel van schade door het kolonialisme)
- Economische soevereiniteit van ieder land
- De schulden van landen in het Globale Zuiden kwijtschelden
- Handelsakkoorden ten gunste van Globale Zuiden
We moeten verbanden leggen tussen de structurele oorzaken van de klimaatcrisis en de toenemende wereldwijde ongelijkheid. De strijd voor het klimaat moet uit haar apolitieke comfortzone treden en een sociale strijd worden. Enkel zo kunnen we de onevenwichtige machtsbalans enigszins rechttrekken.
Change the system, not the climate!
Ons huidig bestel is niet langer houdbaar. Al jaren vecht de ecologische beweging tegen de klimaatcrisis en toch blijft deze onverbeterd doorgaan. Het is tijd om verder te kijken dan de uitstoot van broeikasgassen.
We moeten de olifant in de kamer - de echte oorzaak van het probleem - benoemen: het kapitalisme. Het is tijd om het systeem grondig om te gooien.
De klimaatcrisis wordt veroorzaakt door specifieke, historisch gegroeide, politieke en economische structuren die onze manier van produceren en consumeren bepalen. Enkel door deze structuren fundamenteel te veranderen kunnen we de opwarming tegengaan. Het is onmogelijk om zowel het kapitalisme als het klimaat te redden. Oneindige groei op een eindige planeet kan niet. Laat ons het klimaatdebat dus opentrekken naar een breed debat over de relatie tussen mens, economie en milieu.
Concrete stappen
We moeten onze ontspoorde economie terug in handen nemen. We gaan voor een groene revolutie waarbij we als samenleving democratisch beslissen hoe en wat we produceren in het voordeel van mens en milieu.
We voeren planmatig en aan hoog tempo maatregelen in die CO2-uitstoot verminderen op lokaal, regionaal, nationaal, continentaal en internationaal niveau.
We creëren een circulaire economie, binnen de planetaire grenzen, met een focus op productdiensten, waarbij we producten huren of ontlenen in plaats van ze aan te kopen.
Internationale solidariteit en overleg is geen morele verplichting, maar een praktische noodzaak om het probleem ten gronde aan te pakken. De klimaatcrisis is een planetair probleem en kan niet worden doorgeschoven naar andere landen. Opwarming kent geen grenzen.
Samen creëren we een nieuw wereldbeeld. In welke samenleving wil jij leven?
‘Het is gemakkelijker het einde van de wereld in te beelden dan het einde van het kapitalisme’
De aarde, noch de vrouwen zijn veroveringsgebied
Dezelfde onderdrukkende structuren die het klimaat verzieken en het kapitalisme in stand houden, onderdrukken de vrouw. Door in beleidsvorming ambitieus om te gaan met de rol van de vrouw in de samenleving kunnen we stelselmatig de patriarchale structuren afbouwen. Die structuren leidden tot de onderdrukking van de vrouw en zorgen nog steeds voor de afbraak van het klimaat en de natuurlijke wereld.
Het zijn dan ook vooral vrouwen die de ergste gevolgen van klimaatcrisis voelen. Tegelijk worden net vrouwen al te vaak uit de discussie gehouden. Mannen blijven dominant aanwezig in de beleidsvorming en dat geldt ook voor het klimaatbeleid. Maar zonder rechtvaardigheid voor de vrouw is klimaatrechtvaardigheid onmogelijk.
Beeld je een wereld in waarin de mens zich terug met de natuur verbindt en waarin de natuur niet als grondstof gezien wordt, maar als een geheel waarmee de mens verweven is.
In die wereld staat de rol van de vrouw centraal in. Haar rol vertegenwoordigt meer dan genderneutraliteit, maar ook een enorme democratisering van onze samenleving. Wordt de vrouw bevrijd uit haar nu al duizenden jaren durende onderdrukking door middel van grootschalige emancipatie op globaal niveau? Dan pas hebben we wereld waarin gelijke kansen en toegang tot beleidsvorming centraal staan.
Wij formuleren enkele duidelijke aanbevelingen:
-
De groep van klimaatexperts - die steeds in de media en politiek verschijnt - moet diverser! Dat geldt ook voor het internationale klimaatpanel IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change). In dit panel moeten zowel experts als ervaringsdeskundigen zetelen.
- Om de kans op een gevarieerde set (soft en hard) skills te vergroten, bevelen we aan dat er mensen van verschillende achtergronden, huidskleuren, afkomsten, genders en andere kenmerken geselecteerd worden voor het internationaal klimaatpanel en de onderdelen ervan. Het is belangrijk dat al deze mensen evenwaardig behandeld worden en zo ook beschouwd worden door media en politici.
- Wij gaan voor co-voorzitterschap van het internationaal klimaatpanel en alle beleidsstructuren, waarbij minstens 1 vrouw en 1 andere persoon aan het hoofd staan.
- Meer vertegenwoordiging van vrouwen in beleidsvormingsprocessen.
- Inzet op onderwijs over de historische rol van de vrouw en de betekenis van emancipatie is dringend nodig.
Be part of the solution, not a part of the pollution
De natuur huisvest verschillende organismen. Van het microplankton in de oceanen tot de vogels in de lucht. Van de orang-oetangs in de tropische bossen tot de huiskatten. Daarnaast zijn er op deze planeet 7,8 miljard rechtopstaande, pratende tweevoeters, JIJ en IK dus! We maken allemaal deel uit van een kudde, een gemeenschap, een ecosysteem. Zeeën, bergen, woestijnen, steden, … ze zijn allemaal met elkaar verbonden.
Laat dat systeem nu net door de mens onder druk worden gezet. De mens, met zijn creatieve brein, heeft zich gedurende 12.000 jaar geschiedenis gepositioneerd als de dominante soort op deze zwevende rots: van de uitvinding van het wiel, over de eerste nederzettingen, wapens, medicijnen, voertuigen, kleren, landbouw… tot zelfs menselijke aanwezigheid in de ruimte!
Mensen lijken vandaag wel goden geworden. En daar wringt het schoentje. Want in plaats van zijn huis en omgeving te eerbiedigen, gebruikt de mens de natuur als zijn persoonlijke voorraadkast. De natuur lijkt te bestaan uit “ecosysteemdiensten” ten dienste van de mens. Bossen worden houtvoorraden en papier, koeien worden vlees, zuivel en leder, edelmetalen worden elektronica, olie wordt brandstof voor auto’s, motoren, vliegtuigen, verwarming. We leven dan ook in het antropoceen, het tijdperk waarin menselijke activiteiten bepalend zijn voor ecosystemen en het klimaat.
Kortom, de natuur is een melkkoe geworden voor de mens. En soms tolereert de natuur dat niet meer. Virussen van dierlijke oorsprong zoals COVID-19, ebola of varkensgriep komen frequenter voor, het versterkt broeikaseffect zorgt voor een snellere opwarming, weersomstandigheden worden extremer.
Is dit de weg die we willen inslaan als mensheid? Wij, die welvaart gecreëerd hebben ten koste van de natuur en daar nu de prijs voor betalen? Hopelijk niet.
Toch is er hoop. We hebben de keuze. We staan op een kantelmoment.
We hebben het vernuft om tegelijk weer deel te worden van het ecosysteem én welvaartscreatie te behouden. Tal van initiatieven rijzen uit de grond: van deelmobiliteit tot winkelhieren, van het veganisme tot nachttreinen. Economen komen met de blauwe economie, de donuteconomie, de circulaire economie, de biobased economie, de green collar economy als alternatieven op het huidig economisch model dat uitsluitend focust op groei.
Een woordje uitleg bij deze begrippen:
- De blauwe economie kijkt naar natuurlijke systemen om tot zo duurzaam mogelijke productie en consumptie te komen.
- In de donuteconomie worden de ecologische grenzen van de aarde gerespecteerd en kan elke mens een waardig leven leiden.
- De circulaire economie houdt het verlies aan grondstoffen en producten zo klein mogelijk. Deze economie gebruikt hernieuwbare energiebronnen en put de bestaande grondstofvoorraden niet uit.
- De biobased economie draait op biomassa (organische stoffen) en niet op fossiele grondstoffen.
- In de green collar economy worden de sociaal-economische ongelijkheid én de ecologische problematiek gelijktijdig aangepakt.
We kunnen dus het volgende hoofdstuk in onze geschiedenis schrijven door vanaf nu te handelen ten dienste van de natuur en al haar inwoners (dieren, planten en mensen).
Laat ons ernaar streven om een homo ecologicus te worden!
Het jongerencollectief The Road to Glasgow
Het collectief - The Road to Glasgow - voert directe klimaatactie met het oog op de COP26 in Glasgow, de internationale Klimaatconferentie in november 2021.
Het collectief plaatst de intersectionele klimaatstrijd duidelijk op de agenda.
Intersectionaliteit, het is geen simpel woord. Het wil eigenlijk zeggen dat mensen ongelijkheid en discriminatie ervaren op grond van verschillende aspecten van hun identiteit, zoals gender, huidskleur, seksuele voorkeur of gezondheid. Iemand die zich bevindt op het kruispunt van verschillende oorzaken van discriminatie (bijvoorbeeld gender en huidskleur), loopt meer kans om gediscrimineerd te worden.
Toegepast op Klimaatactie betekent intersectionaliteit dat deze crisis dezelfde wortels heeft als bijvoorbeeld kolonialisme, kapitalisme en seksisme. Klimaatactie moet en zal dan intersectioneel zijn. We kunnen deze problemen niet los van elkaar zien.
Met verschillende actiemodellen maken we duidelijk dat er geen tijd te verliezen is. Denk maar aan: mobilisatie, bewustmaking, debatten met politici, straatacties, online acties... Keep an eye on us!
We zijn een open collectief, waar je te allen tijde deel van kan uitmaken!
Jonger dan 30? Een hart voor het klimaat? Tijd voor verandering? Kom nu dan bij ons collectief, laat je stem horen en strijd mee voor onze toekomst. Joinen kan hier. Volg ons op Instagram.
Het jongerencollectief wordt begeleid door Jeugddienst Globelink & 11.11.11 vzw en wordt gefinancierd door de Europese Unie.
The Road to Glasgow wordt georganiseerd met de financiële steun van de Europese Unie. De inhoud van dit traject valt uitsluitend onder de verantwoordelijkheid van 11.11.11 en kan in geen geval worden beschouwd als een weerspiegeling van de standpunten van de Europese Unie.
Climate justice now! Our youth have five recommendations for you
The Road to Glasgow Collective is taking immediate climate action in view of COP26 in Glasgow, the international Climate Conference in November 2021. Young people from The Road to Glasgow Collective explain the 5 recommendations they have put forward.
The collective clearly puts the intersectional fight against climate change on the agenda. Intersectionality is not an easy word. It means that people experience inequality and discrimination based on various aspects of their identity, such as gender, skin colour, sexual orientation or health. Anyone who finds himself on a junction of various causes of discrimination (e.g. gender and skin colour) is more likely to be discriminated.
Applying intersectionality to climate action means that the climate crisis has the same roots as, for example, colonialism, capitalism and sexism. So climate action must and will be intersectional. We simply cannot isolate these problems from each other.
Find out here what recommendations the youth have put forward.
Social justice is climate justice
Climate and social justice are very closely linked. The climate issue is a social issue because worldwide it mainly affects people in the lower income groups. This is because policies introduced with the aim of solving the climate crisis generally affect the lower income groups more than the high income groups.
The policy we advocate must therefore take social justice into consideration and act accordingly, at every step in our fight against climate issues.
In all our actions we pay close attention to social justice and the need for a socially fair climate transition. In short: everyone must be part of this.
Social justice covers various issues
This is actually about socio-economic justice. Inequality as well as poverty have a huge impact on our chances of tackling the climate crisis. Addressing these problems must therefore be part of climate policy.
Climate policies should not disproportionately affect the lower income groups. In 2019 the ‘gilets jaunes’ in France showed the consequences of such policy choices. Moreover, policy choices that disproportionately affect the lower income groups are likely to undermine widespread support for climate transition in general.
We cannot close our eyes to issues such as age and regional discrepancies. We must involve everyone in the climate transition, young people, middle-aged people and the elderly.
We also cannot allow climate policies to increase the differences between urban and rural areas. Matters such as affordable and sustainable mobility and housing must be available to everyone.
We must pay attention to the employees of sectors currently contributing to the climate crisis, such as the fossil fuel and the livestock sector. They should not be allowed to become victims of the climate transition and should be given job opportunities in other or renewed sectors.
The international aspect of a socially fair climate policy is also crucial. In addition to a national policy, we need to provide international climate financing that allows developing countries to conduct a (socially fair) climate policy.
At the same time we must guarantee that policy choices with regard to climate do not negatively impact other parts of the world. Think of biofuels based on palm oil, the production of which causes far-reaching social and ecological problems.
Those LEAST responsible for climate change are WORST affected by it
“IT’S CLOSE TO MIDNIGHT”, we often hear people say at climate protests. Close to midnight? For large parts of the world population it isn’t close to midnight - it’s way after midnight!
The effects of the climate crisis are not equally distributed. In many places outside Europe, our climate has already disrupted daily life or made it impossible, this can lead to conflicts. Millions of people are fleeing their homes. The industrial economic course we followed during the last centuries has led to global warming. Industrialisation did not happen on its own, but with the profits from slave labour of Africans in America and raw materials from colonial areas.
During that colonial period, not only people from Africa, Asia and the ‘New World’ (as North and South America were referred to at that time) were considered as merchandise. Nature itself was also increasingly regarded as a ‘raw material’ and a ‘commodity’ that could be exploited and sold.
The economic and ecological exploitation continued in the so-called post-colonial period. Besides the old colonial companies, multinational corporations entered the market and shrewdly took advantage of the historical inequalities. Across the world they exploited people and nature for the interests of an ever-decreasing elite. People with a migrant background, primarily from areas disrupted by colonialism and capitalism, were faced with structural discrimination and poverty.
Some first steps
The climate crisis is caused by specific historically developed, political and economic structures. It is these structures that we must question and fundamentally change. We need to distance ourselves from the compulsive need to make profit and take back our derailed economy.
Some first steps:
- Reparations (financial recovery from damage caused by colonialism)
- Economic sovereignty of each country
- Cancellation of debts of countries in the Global South
- Trade agreements in favour of the Global South
We must establish links between the structural causes of the climate crisis and the increasing global inequality. The fight for the climate must leave its apolitical comfort zone and become a social fight. This is the only way to redress the imbalance of power.
Change the system, not the climate!
Our current system is no longer sustainable. For many years, the ecological movement has been fighting the climate crisis and yet it continues unabated. It is time to look beyond greenhouse gas emissions.
We must name the elephant in the room - the real cause of the problem: capitalism. The time for drastic changes has come.
The climate crisis is caused by specific historically developed, political and economic structures that determine the way we produce and consume. Only by fundamentally changing these structures will we be able to fight global warming. It is impossible to save capitalism as well as our climate. Infinite growth on a finite planet is not feasible, so let us open up the climate debate to a broad debate on the relationship between man, economy and environment.
Concrete steps
We must take back control of our derailed economy. We support a green revolution in which we, as a society, democratically decide how and what we produce for the benefit of the people and the environment.
We introduce planned and rapid measures that reduce CO2 emissions at local, regional, national, continental and international levels.
We create a circular economy, within planetary boundaries, with a focus on product services whereby we rent or borrow products instead of buying them.
International solidarity and consultation is not a moral obligation, but rather a practical necessity in order to tackle the problem at its roots. The climate crisis is a planetary problem and cannot be passed on to other countries. Global warming knows no boundaries.
Together we create a new world view. What society would you like to live in?
It is easier to imagine the end of the world than it is to imagine the end of capitalism
Neither earth nor women are conquest area
The oppressive structures that spoil the climate and sustain capitalism, are the same structures that oppress women. By taking an ambitious approach in policy making with regard to the role of women in society, we can systematically dismantle the patriarchal structures. These structures have led to the oppression of women and are to this day still responsible for the destruction of our climate and the natural world.
It is therefore mainly women who suffer the most from the effects of the climate crisis. At the same time, it is women who are all too often excluded from discussions. Men continue to dominate policy-making and that applies to climate policies too. However, climate justice is impossible without justice for women.
Imagine a world in which man reconnects with nature where nature is not regarded as raw material, but rather as a whole intertwining with man.
The role of women is at the centre of that world. Her role represents more than gender neutrality, but also an enormous democratisation of our society. Will women be liberated from thousands of years of oppression through large scale emancipation on a global level? Only then will we have a world in which the focus is on equal opportunities and access to policy-making.
We formulate some specific recommendations
- The group of climate experts - continually appearing in the media and politics - must be more diverse! This also applies to the international climate panel IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change). This panel should include both experts and people with practical experience.
- To increase the chance of a diverse set of (soft and hard) skills, we recommend that people of diverse backgrounds, skin colours, ethnicities, genders and other characteristics are selected for the international climate panel and its divisions. It is vital that people are treated equally and considered as such by media and politicians.
- We support co-chairing of the international climate panel and all policy structures, with at least 1 female and 1 other person at the head of each group.
- Larger representation of women in the policy-making processes.
- Urgent commitment to education on the role of women and the meaning of emancipation.
Be part of the solution, not a part of the pollution
Nature is home to many different organisms; from microplankton in the oceans to the birds in the sky. From orangutans in the tropical forests to domestic cats. In addition there are 7.8 billion talking bipeds on this planet. YOU and ME! We are all part of a herd, a community, an ecosystem. Seas, mountains, deserts, cities… they are all interconnected.
Exactly this system has been put under pressure by mankind. Throughout 12,000 years of history, man with his creative brain has positioned himself as the dominant species on this floating rock: from the invention of the wheel, the first settlements, weapons, medicines, vehicles, clothes, agriculture… to even human presence in space!
People today seem to have become gods and that is precisely where the problem lies. Instead of honouring his house and his environment, man uses nature as his personal larder. Nature appears to be an “ecosystems service” at the service of mankind. Forests have become wood and paper suppliers; cows are equated to meat, dairy and leather; precious metals become electronics and oil becomes fuel for cars, motorbikes, planes and heaters. We are living in the Anthropocene, the era in which human activities determine the ecosystem and the climate.
In short, nature has become the cash cow for mankind. And sometimes nature no longer tolerates this. Viruses of animal origin, such as COVID-19, Ebola or swine flu are becoming more frequent, the enhanced greenhouse effect is causing faster global warming and our weather conditions are becoming more extreme.
Is this the path we want to walk as humanity? Must we, having created wealth at the expense of nature, now pay the price? Hopefully not.
Yet there is hope. We do have a choice. We are at a turning point.
We have the skills to become part of the ecosystem again, while still preserving wealth creation. Numerous initiatives are springing up: from shared mobility to shopping locally, from veganism to night trains. Economists present the blue economy, the donut economy, the circular economy, the biobased economy and the green collar economy as alternatives to the current economic model that focuses exclusively on growth.
A short explanation about these concepts:
- Blue economy looks at natural systems to achieve sustainable production and consumption.
- In the donut economy, the ecological limits of the earth are respected and every person is entitled to live a decent life.
- The circular economy keeps the loss of raw materials and products to a minimum. This economy uses renewable energy sources and does not deplete existing raw material reserves.
- Biobased economy runs on biomass (organic substances) instead of fossil-based raw materials.
- In the green collar economy socio-economic inequality ánd ecological issues are tackled simultaneously.
We can write the next chapter in our history by acting for the benefit of nature and all its inhabitants (animals, plants and humans) - starting NOW!
Let’s strive to become a homo ecologicus!