Sœur Espérance ijvert voor de rechten van door mijnbouw getroffen gemeenschappen

Cinjira, Zuid-Kivu, Democratische Republiek Congo. Sœur Espérance slaat een geruite sjaal rond haar hals terwijl ze de wolken instapt. Haar zwarte jas is tot boven dichtgeritst. Enkele honderden meter lager schijnt de zon, maar hier lijkt het altijd te regenen. De berg waarnaar de zes gemeenschappen van Luhwindja verplaatst werden, is koud en kil. “Hier leven mensen in omstandigheden die onmenselijk en onleefbaar zijn,” zegt sœur Espérance.

Op de bergtop wonen 362 gezinnen. Ze werden naar hier gebracht door het mijnbedrijf Banro, dat hun vroegere huizen heeft vernield om het goud dat eronder zit te ontginnen. “Het bedrijf beloofde goede omstandigheden, maar dat is hier absoluut niet het geval,” zegt sœur Espérance. “Er is geen drinkbaar water, geen elektriciteit, geen grond om aan landbouw te doen. Er is ook enkel een lagere school. De middelbare school ligt 20 kilometer verderop. Dat zorgt voor schooluitval. Kinderen hangen maar wat rond en lopen het risico om ingelijfd te worden door gewapende groepen.”

“De gemeenschap wilde niet vertrekken. Ze zijn hier omdat ze niet anders konden,” gaat sœur Espérance verder. “Er zijn al mensen gestorven van de honger, door ziekte en gebrek aan gezondheidszorg. Hoe is het mogelijk dat een volk dat op goud woonde, nu sterft van de honger? Er is een enorm contrast tussen de rijkdom onder de grond en de leefomstandigheden van de bevolking.”

Sœur Espérance zet zich in voor betere leefomstandigheden voor de gemeenschap en de bescherming van hun milieu. Ze biedt juridische hulp en probeert het beleid van de regionale en nationale overheid te beïnvloeden. Dit is een belangrijk deel van het werk van Caritaspartner Commission Justice & Paix Bukavu, dat zich specialiseert in de verdediging van mensenrechten en het promoten van rechtvaardigheid en vrede.