Image
Image
Kalasi
Interview
Kinderen op de grond in het stof, krijtborden aan flarden en daken die lekken, zo zien veel scholen in Congo eruit. Bert De Wolf probeert daar met het scholensteunproject Kalasi verandering in te brengen: “Ons doel is om klassen her op te bouwen, zodat we een mooie school bekomen met een grote aantrekkingskracht voor nieuwe leerlingen uit de buurt.”
In 2006 startte Bert De Wolf op vraag van zijn vroegere directrice het scholensteunproject Kalasi. “Tijdens een reis naar Congo kwam ze in contact met de erbarmelijke omstandigheden in de scholen en zocht ze naar een persoon die dit probleem kon oplossen. Ik zag dit direct zitten en heb dan ook nog een paar anderen aangesproken om mee te doen. Momenteel zijn we zeventien jaar actief en zijn we trots op wat we al verwezenlijkt hebben.”
Kritieke situatie
“Het ergste wat ik zelf gezien heb, was in 1997 in Kinshasa,” vertelt Bert. “In een school zaten de kinderen gewoon op de grond in het stof. Ze hadden een plastieken tasje mee waar al hun schriftjes in zaten. Krijtborden hingen aan flarden, daken lekten en schoolbanken waren aan diggelen.” Ook voor de leerkrachten is het een helse uitdaging om te onderwijzen in deze omstandigheden. “Leerkrachten geven vakken zoals informatica, terwijl ze zelf nog nooit een computer hebben gezien. Dat was de eerste stap die we moesten zetten: ervoor zorgen dat de theorie omgezet werd in de praktijk.”
De economische situatie in Congo is een groot probleempunt. Voor leerkrachten is het bijna onmogelijk om rond te komen. “Ik kon mijn oren niet geloven toen ik te horen kreeg dat een leerkracht in Congo maar gemiddeld 150 euro per maand verdient. Daarbovenop werken ze van maandag tot zaterdag. Meestal moeten ze nog een extra job, bijvoorbeeld in de landbouw, opnemen om voor hun gezin te zorgen. Het is een heel groot probleem dat dringend aangekaart moet worden bij de westerse landen.”
Bert staat, zoals de rest van de bestuursleden, in contact met een congregatie van Congolese zusters. Deze communicatie gebeurt via Whatsapp. “Onze belangrijkste contactpersoon is zuster Françoise. Ze neemt al vijf jaar lang de coördinatie van Kalasi op zich. Ze doet de boekhouding, houdt de facturen bij en heeft veel fotomateriaal van ons project. We vinden het belangrijk om regelmatig zelf ter plaatse te gaan. Zo voel je echt wat de situatie daar inhoudt.”
Image
Kalasi probeert aan zoveel mogelijk behoeften van de scholen te voldoen. Bert licht toe: “De zusters en leerkrachten in Congo vertellen wat de noden zijn. Daarna is het onze taak om financiën te zoeken om dat daar op te lossen.” Hoewel ze een kleine vzw zijn, is Bert zeer trots op wat er al verwezenlijkt is. “We hebben een budget van 100.000 euro per jaar dat we kunnen spenderen. Hiermee hebben we al heel wat scholen in het gebied geholpen. Er zijn verschillende klassen heringericht, computers geïnstalleerd, handboeken aangekocht, labo’s voor chemie gebouwd en nog veel meer. We springen bij waar we kunnen.”
Image
Studenten scoren steeds beter op de staatsexamens
Positief blijven
De scholen die deel uitmaken van Kalasi hebben daar al de vruchten van mogen plukken. “Je ziet die scholen niet alleen floreren aan de buitenkant, maar ook aan de binnenkant voel je die verbetering”, zegt Bert. Door zijn ervaring in het onderwijs helpt hij de leerkrachten, met succes. “De resultaten van de staatsexamens van de studenten worden beter en beter. Het materiaal dat we de scholen bezorgen, helpt daar erg bij. Via WeTransfer sturen we de leerkrachten afbeeldingen en illustraties om in de les te gebruiken.”
Steeds meer scholen in het gebied willen zich aansluiten bij Kalasi. Ze zien dat het project alleen maar voordelen aanbiedt. Bert: “We zijn zeer vereerd als we zo’n lovende woorden horen, maar we moeten eerst altijd bekijken of het voor ons ook haalbaar is. Bij elk nieuw proces dat je start, begin je van nul. We beginnen enkel een nieuw project als we er zeker van zijn dat we de scholen kunnen vooruithelpen.” Bert wil graag eindigen door de positiviteit van de Congolezen te benadrukken. “Ondanks de miserie, hebben ze zo’n mooie kijk op de wereld. Ze genieten ten volle van zondag. In hun beste kleren gaan ze naar de mis en dansen en zingen zich urenlang de longen uit het lijf.”
